obraz stanu braku: tygodniak nr X

jak się dziś wielu przekonało, także ja, żyjemy w kraju, gdzie nawet pogoda robi sobie żarty z okazji prima aprilis. śnieg w kwietniu nastraja świątecznie, więc dam się skusić. właśnie dzisiaj wrzucam dziesiątego tygodniaka do sieci. dziesięć tygodni zabawy w szukanie Tego wiersza. dodam do tego cztery miesiące bez papierosa i dwudziestą ratę za aparat fotograficzny i od razu są powody do niczym niepohamowanej radości. istne święto.

przy okrągłej dziesiątce nachodzi mnie myśl o przedstawieniu małego résumé.
zacznijmy od powiedzenia tego, czym jest tygodniak? tygodniak, to -w prostym ujęciu- wiersz, który ukazał się w określonym tygodniu na portalu i swoją treścią oraz formą wyróżnił się spośród innych wierszy. pisząc -portal-, mam na myśli kilka witryn internetowych, literackich i nie tylko. są to obszary poszukiwań. najczęściej odwiedzam liternet oraz poezję-polską. z tych dwóch portali pochodzą wszystkie dotychczasowe tygodniaki. czytam teksty także na nieszufladzie, forum salonu literackiego, truml oraz wszędzie tam, gdzie teksty publikowane są codziennie. zazwyczaj są to portale, na których wiersze mogą być oceniane. także liternet, który za cel powziął sobie umożliwienie czytelnikowi kontaktu z autorem, opiera się o system ocen tekstu literackiego lub takiego, który pretenduje do tego miana. stąd trudność w ocenie wierszy, które pojawiają się jako tygodniak. wiersze często traktowane są warsztatowo przez samych autorów. myślę jednak, że ewentualne niedociągnięcia (nawet jeśli mają miejsce) nie przesłoniły istoty, charakteru dobrego wiersza. gdzie dobry, to rzecz jasna, leży w kwestii subiektywnego postrzegania.

określiliśmy sobie pola poszukiwań, teraz należałoby ustalić metodologię. ha! taki żarcik z okazji pierwszego kwietnia. sprawa z poezją jest właśnie taka, że nie ma metodologii. być może gdzieś tam, w rzeczywistości stosuje się różne techniki, by określić poziom wiersza. tu nie. jestem zwolennikiem czytania i prostego odczuwania poezji. natomiast nie jestem zwolennikiem jej analizowania, rozszarpywania, dzielenia, rozgniatania i żucia jak gumy balonówy. prawie każdy wiersz można obalić wers po wersie. nie każdy da się poczuć.
o dobrym wierszu stanowią dwie rzeczy: umiejętności autora odnośnie przelania postrzeganego świata na papier [ew. arkusz worda] oraz percepcji czytelnika. do tego mamy dwie zależności. im więcej autor pisze, tym większe stają się jego umiejętności (choć nie w każdym przypadku), oraz im więcej czytelnik przeczyta, tym lepiej rozpoznaje dobry dla niego wiersz (choć też nie zawsze). każdy autor i każdy odbiorca ma inną, niepowtarzalną konstrukcję psychiczną, stąd nie ma takiego wiersza, a nawet takiego nurtu w poezji, który odpowiadałby każdemu.
będąc gościem, a czasem także użytkownikiem danego portalu, jestem świadkiem różnych zjawisk. często zapominamy, że wśród tych zjawisk najważniejsze jest pisanie wierszy. zadanie, które sobie sam narzuciłem, a właściwie wynikło naturalnie, to szukanie wierszy ciekawych i prezentowanie ich własnie tu. odzew kilku życzliwych osób poprzez prywatną skrzynkę utwierdza mnie w przekonaniu, że tak własnie jest.

a więc; wliczając dzień dzisiejszy do zestawienia, w tygodniaku brało udział dziesięć utworów, z których trzy pochodzą z poezji-polskiej, siedem z liternetu. autorstwo czterech należy do Wenus, a sześć przypisywane jest Marsowi. .

przed Państwem tygodniak dziesiąty. wiersz, który pojawił się 30 marca.
niewiele jest takich wierszy, w których przeładowanie poleceniami może wyjść na dobre. rozkazy utrzymują czytelnika od początku, aż po pointę. zabieg o tyle trafny, bo do czynienia mamy z nikim innym, jak z Komendantem właśnie.
zazwyczaj wiersze, w których czytelnik spotyka się z wszelkimi próbami moralizowania [tego w wierszu nie ma] lub z tonem rozkazującym [to już jest] wywołują negację czytelniczą lub zwykłe zniechęcenie. między innymi w tym wyjątkowość dzisiejszego tygodniaka.
wiersz niefilozoficzny, a budzi pytania i zachęca do kolejnych czytań. oto on: